اینترنت اشیاء

اینترنت اشیاء به عنوان دستیابی به موفقیت در فناوری نوین، جمع آوری، پردازش و ارتباط داده ها را در برنامه های هوشمند امکان پذیر کرده است. این ویژگی های جدید، نظر طراحان شهر هوشمند و متخصصان بهداشت را به خود جلب کرده است، زیرا اینترنت اشیاء در لبه شبکه ها برای کاربردهای بی درنگ مانند سلامت هوشمند و شهرهای هوشمند کاربرد گسترده ای پیدا می کند. با این حال، رشد تعداد و پیچیده بودن حملات سایبری ناشناخته بر استفاده از این سرویس های هوشمند، سایه انداخته است. این امر از آن جا ناشی می شود که توزیع و ناهمگنی برنامه ها / خدمات اینترنت اشیاء، امنیت اینترنت اشیاء را پیچیده و چالش برانگیز می کند. علاوه بر این، تشخیص حملات در اینترنت اشیاء به دلیل نیازهای ویژه خدمات این شبکه که با ابرمتمرکز برآورده نمی شود، می تواند از مکانیزم های موجود کاملا متفاوت باشد که می توان به مواردی هم چون تاخیر کم، محدودیت منابع، توزیع ، مقیاس پذیری و تحرک، و مواردی مشابه دیگر اشاره نمود. 

این بدان معناست که نه ابر و نه راه حل های تشخیص حمله مستقل، مشکلات امنیتی اینترنت اشیاء را حل نمی کنند. به همین دلیل، یک توزیع اطلاعات جدید توزیع شده جدید، معروف به رایانش مه، باید برای برطرف کردن این شکاف، مورد بررسی قرار گیرد. رایانش مه عبارت است از گسترش رایانش ابری به سمت لبه شبکه برای فعال کردن سرویس های شبکه جهت آوردن بارهای اضافی برای پردازش به سمت خود. رایانش مه براساس این اصل است كه پردازش و ارتباطات داده باید نزدیك تر به منابع داده ارائه شود. این اصل به کاهش مشکل کمبود منابع در اینترنت اشیاء کمک می کند، زیرا ممکن است هزینه ذخیره سازی، محاسبات، کنترل و شبکه در گره های مه مجاور بارگیری شود، یعنی می تواند سربار محاسباتی را از شبکه خارج و به سمت رایانش مه یا رایانش لبه سوق دهد. این به نوبه خود باعث افزایش کارایی برنامه های هوشمند می شود.